Śmigłowiec Sikorsky H-34 (oznaczenie fabryczne: Model 58) został zaprojektowany przy pomocy doświadczeń uzyskanych podczas projektowania, produkcji i użytkowania śmigłowca H-19 (Modelu 55). W obu tych śmigłowcach silnik umieszczony jest z przodu kadłuba a kabina załogi nad nim. Takie rozwiązanie pozwala zmniejszyć wrażliwość śmigłowca na przesunięcia środka ciężkości ładunku (co poprawia elastyczność zastosowania śmigłowca) i dodatkowo ułatwia dostęp do silnika i jego obsługę.
Początki Modelu 58 we wczesnych latach pięćdziesiątych nie były zbyt optymistyczne: W konkursie organizowanym przez US Army przegrał z Vertolem H-21, w konkursie US Navy z Bell'em HSL-1, a Marines zdecydowali się na inną konstrukcję sikorsky'ego: Model 56 (H-37 Mojave). Niedługo później okazało się jednak, że Vertol nie daje rady zaspokoić zapotrzebowania US Army na śmigłowce H-21, Bell HSL-1 nie nadaje się do pracy z sonarem ze względu na zbyt duże drgania konstrukcji a model 56 ma trudności rozwojowe i nie jest jeszcze gotowy. W tej sytuacji wszystkie służby zamówiły Model 58. US Army użytkowała go pod oznaczeniem H-34 Choctaw, US Navy jako HSS Seabat a Marines jako HUS Seahorse. W roku 1962 zarządzono unifikację oznaczeń i od tej pory śmigłowce były znane odpowiednio jako CH-34, SH-34 i UH-34.
Co ciekawe, podczas wizyty pierwszego sekretarza KP ZSRR Nikity Chruszczowa w USA, w roku 1959, którą obsugiwały śmigłowce VH-34A (wersja do przewozu VIP'ów), Chruszczowowi śmigłowiec spodobał się tak bardzo, że złożył zamówienie na dwie maszyny, które zostały dostarczone w roku 1960 i były później używane przez ZSRR.
Ze względu na francuskie doświadczenia z Modelem 58 i zgłaszaną przez Francuzów wrażliwość tego śmigłowca na ostrzał z ziemi, a także ze względów logistycznych US Army zdecydowała się nie wysyłać do Wietnamu swoich śmigłowców CH-34, zamiast tego używając "latających bananów" - CH-21. Marines, nie mając innego wyboru używali w Wietnamie UH-34 (znanego jako "Huss") i nie potwierdzili złych doświadczeń Francuzów. Pierwsze UH-34 przybyły do Wietnamu w składzie HMM-362 jako część operacji Shufly w połowie kwietnia 1962. Operacja ta polegała na zapewnieniu taktycznego transportu powietrznego Armii Południowego Wietnamu (ARVN). Operacja ta pozwoliła też wypracować techniki transportu wojsk używane podczas całego konfliktu i potem.
UH-34 były lubiane przez załogi i stanowiły podstawę floty śmigłowców Marines do końca lat sześćdziesiątych, nawet mimo uzyskania przez Marines własnej odmiany sławnego Huey'a - UH-1E. W marcu 1965 UH-34 zaczęły być zastępowane przez CH-46A, jednak seria wypadków CH-46 doprowadziła do ich "uziemienia" i dalszej służby UH-34, do momentu rozwiązania problemów CH-46. Ostatni UH-34 został wycofany ze służby w sierpniu 1969 przez HMM-362. Zbędne w tym momencie "Hussy" zostały przekazane siłom zbrojnym Republiki Wietnamu, które używały ich z powodzeniem.
| Długość (kadłub): | 14 170 mm |
| Wysokość: | 4800 mm |
| Średnica wirnika głównego: | 17 060 mm |
| Masa własna: | 3583 kg |
| Masa maksymalna: | 6360 kg |
| Napęd: | Dziewięciocylindrowy, chłodzony powietrzem silnik w układzie gwiaździstym Wright R1820-84B o mocy 1137 kW |
| Uzbrojenie: | Brak, albo jeden karabin maszynowy M60 kalibru 7,62mm w drzwiach ładowni |
| Zasięg: | 290 km |
| Prędkość maksymalna: | 198 km/h |
| Załoga: | 3 ludzi |
