Pojazd M274 rozwinięto na początku lat pięćdziesiątych po to, żeby zastąpić pojazdy klasy 1/4 tony (np. Jeep) i 3/4 tony (np. Dodge) w jednostkach piechoty i powietrznodesantowych. W zamierzeniu pojazd miał ważyć mniej niż 750 funtów (340,5 kg) i miał być zdolny do przewożenia w terenie 1000 funtów (454 kg) ładunku i kierowcy.
Prototypowy pojazd skonstruowany w firmie Willys i testowany w latach 1953 - 1956 mógł przewozić na drodze 850 funtów (386 kg) ładunku. Napęd był przekazywane na dwa albo na cztery koła. Możliwe było usunięcie fotela kierowcy i przesunięcie kolumny kierownicy w celu zwiększenia powierzchni ładunkowej. Każde koło było zaopatrzone w oczko do mocowania liny, do transportu śmigłowcem, albo do zrzutu ze spadochronem. Jeśli pojazd wywrócił się przy lądowaniu, żołnierze po prostu stawiali go z powrotem na kołach i znowu można było nim jeździć.
Nowy pojazd, nazwany "mechanicznym mułem" zaskakiwał swoją wszechstronnością - oprócz przewozu ludzi i zaopatrzenia, mógł też być zaopatrzony w szpule kabla do układania łącz telekomunikacyjnych, mógł przewozić uzbrojenie, na przykład działo bezodrzutowe albo wyrzutnię kierowanych pocisków przeciwpancernych, a po owinięciu w brezent mógł służyć jako łodź do przekraczania rzeki.
Pojazdy typu M274 budowano w następujących odmianach:
Łącznie wyprodukowano 11 240 pojazdów typu M274, z czego około 5 000 nie wróciło z Wietnamu.
Działo bezodrzutowe stanowi swojego rodzaju krzyżówkę pomiędzy bronią rakietową i klasyczną lufową. Konstrukcja działa bezodrzutowego likwiduje odrzut przy strzale poprzez odprowadzenie części gazów prochowych przez tylną część działa, co równoważy odrzut spowodowany działaniem gazów na pocisk, ale także obniża parametry działa, a także wywołuje za działem podmuch który może być niebezpieczny dla obsługi, a także zdradza pozycję działa, wzbudzając kurz. Duża mobilność działa bezodrzutowego i jego elastyczność rówoważą jednak jego wady.
Działo bezodrzutowe M40 rozwinięto na początku lat sześćdzieiątych w wyniku doświadczeń z nieudanym działem bezodrzutowym M27 kalibru 105 mm. Działo M40 także ma kaliber 105 mm, ale przyjęło się je nazywać 106mm dla odróżnienia i ze względu na to że amunicja do M40 nie pasuje do M27. W założeniu M40 jest bronią przeciwpancerną, podstawowe rodzaje amunicji do niego to M334 HEAT (High Explosive Anti Tank - czyli pocisk kumulacyjny) i M346 HEP-T (High Explosive Plastic - Tracer). Pociski HEAT przebijają pancerz wykorzystując efekt kumulacyjny - wzbudzają strugę materii o ekstremalnie dużym ciśnieniu, która przebija pancerz. Pociski HEP działają na innej zasadzie, nie przebijają one pancerza, przenoszona przez te pociski bryła plastycznego materiału wybuchowego przywiera do pancerza na duzej powierzchni, a jej detonacja wzbudza w materiale pancerza falę uderzeniową która zwykle odrywa od wewnętrzenej strony pancerza odłamki które niszczą wnętrze celu. Ze względu na to, że gazy prochowe pocisku kierowane do tyłu wzbudzają spore ilości kurzu i zdradzają pozycję działa przy strzelaniu, wymaga się aby pierwszy pocisk wystrzelony z niego był celny. Aby to osiągnąć, oprócz celownika optycznego na dziale zainstalowany jest karabin maszynowy M8C kalibru 12,7 mm umożliwiający "eksperymentalne" potwierdzenie punktu celowania bez zdradzania pozycji działa bezodrzutowego, strzelający specjalną amunicją 12,7x76 o torze lotu naśladującym tor lotu pocisków z działa bezodrzutowego.
W Wietnamie działo M40 pokazało swoją elastyczność - w warunkach braku odpowiednich celów dla broni przeciwpancernej skonstruowano do niego nabój typu kartacz, APERS (nazywany też ulem - z angielskiego bee-hive), zawierający 6 000 stalowych pocisków-strzałek rażących nieprzyjacielskich żołnierzy. Mówi się, że pocisk ten zmieniał działo bezodrzutowe w największą śrutówkę na świecie.
Kompletny system M40A1(z trójnogiem) waży 485 funtów (220 kg), jego długość to 11,2 stopy (3 414 mm). Zasięg to 8420 jardów (7700 m) a prędkość wylotowa pocisku wynosi około 500 m/s.
Diorama przedstawia pojazd M274A1 w barwach amerykańskiej piechoty morskiej, "Marines", przenoszący działo bezodrzutowe 106mm (M40) na przedmiesciach miasta Hue, gdzie na początku 1968 roku doszło do ciężkich walk w zabudowanym terenie podczas tak zwanej "Ofensywy Tet". Wtedy i w tych warunkach działa bezodrzutowe na lekkich pojazdach okazały się dla Amerykanów bardzo cennym narzędziem do walki w mieście.
| Długość: | 3004 mm |
| Wysokość (do platformy): | 700 mm |
| Szerokość: | 1184 mm |
| Masa własna: | 395 kg |
| Ładowność: | 454 kg |
| Zasięg maksymalny: | 240 km |
| Prędkość maksymalna: | 40 km/h |
| Silnik: | 4 cylindrowy, benzynowy, chłodzony powietrzem, w układzie przeciwsobnym (boxer), Willys AO4-53, o mocy 11,2 kW |
| Przeniesienie napędu: | Niezsynchronizowana skrzynia biegów, 3 biegi do przodu i wsteczny, reduktor o dwóch przełożeniach, stały napęd na cztery koła |
| Uzbrojenie: | Działo bezodrzutowe M40 z karabinem do wstrzeliwania się M8C |
