Na początku lat czterdziestych XX wieku amerykańska artyleria nadbrzeżna uznała za wartą rozważenia koncepcję zamontowania przeciwlotniczych karabinów maszynowych na ciężarówkach. W związku z tym zwrócono się między innymi do firmy W.L. Maxson z prośbą o opracowanie podstawy o napędzie elektrycznym, na której można by zamocować dwa karabiny maszynowe Browning M2HB kalibru 12,7 mm do strzelania przeciwlotniczego. Łoże firmy Maxson pomyślnie przeszło testy, weszło do produkcji w 1942 roku i stanowiło wyposażenie półgąsienicowego pojazdu M13. W kwietniu 1942 roku Armia USA zachęcona sukcesami M13 poprosiła firmę Maxson o opracowanie nowego łoża, które umożliwiło by zamocowanie czterech karabinów maszynowych. Łoże takie powstało, z wykorzystaniem wielu części poprzedniego produktu i zostało oznaczone przez armię USA jako M45. W łoże M45 wyposażone były pojazdy półgąsienicowe M16, których produkcja rozpoczęła się w maju 1943 roku, a także podobne pojazdy typu M17, które produkowano głównie na potrzeby programu Lend-Lease i wysyłano do Wielkiej Brytanii i Związku Radzieckiego. Opracowano także dwuosiową przyczepę typu M51, przeznaczoną do holowania za ciężarówką klasy 2,5 tony, która przenosiła łoże typu M45. Przydatność tej przyczepy spowodowała, że postanowiono opracować lżejszą jej wersję, przeznaczoną dla wojsk powietrznodesantowych. W ten sposób powstała jednoosiowa przyczepa typu M55, którą można było holować nawet Jeepem. I właśnie przyczepa M55 pozostała w służbie najdłużej ze wszystkich opisanych powyżej konstrukcji.
Poczwórnie sprzężony karabin maszynowy M2 na łożu M45 był potężną bronią. Podczas Drugiej Wojny Światowej z powodzeniem stosowano go do zwalczania nisko lecących samolotów nieprzyjaciela. W miarę jak alianci zdobywali coraz silniejszą przewagę w powietrzu dla "bezrobotnych" pojazdów przeciwlotniczych znaleziono nową pracę - okazało się że doskonale nadają się one do zwalczania celów naziemnych. Ich skuteczność spowodowała, że były nazywane przez swoich użytkowników "maszynkami do mięsa". Zdarzało się, że oddział nękany przez Niemieckiego snajpera wzywał wsparcie w postaci pojazdu M16, któremu wskazywano ogólny kierunek ostrzału, a poczwórne karabiny maszynowe po prostu kosiły drzewa, w których ukrywał się snajper, likwidując zagrożenie. Warto też w tym miejscu wspomnieć, że prawo międzynarodowe zezwala na użycie broni automatycznej o kalibrze powyżej 11 mm przeciwko sile żywej nieprzyjaciela tylko w samoobronie.
Łoża typu M45 szeroko i z powodzeniem stosowano w Korei, głównie do zwalczania celów naziemnych. Potem z uzbrojenia wycofano pojazdy typu M16 i w arsenale Armii USA zostały tylko przyczepy typu M55. Armia przewidywała ich stosowanie w zespole z ciężarówką, która przewoziła amunicję i na którą przyczepa była ładowana do transportu. W ten sposób zmniejszano zużycie przyczepy i zwiększano mobilność i elastyczność tej broni. Strzelanie można było przeprowadzać bez zdejmowania przyczepy z ciężarówki.
W połowie lat sześćdziesiątych XX wieku wojska USA zostały zaangażowane w wojnę w Wietnamie. Skierowano tam także jednostki artylerii przeciwlotniczej wyposażone w systemy M55. Brak zagrożenia ze strony lotnictwa nieprzyjaciela ponownie spowodował przesunięcie ich do obrony przed siłami lądowymi. M55, nazywane "Quad fifties" były używane głównie do ubezpieczania wysuniętych baz amerykańskich, a także, zamontowane na ciężarówkach, do ochrony konwojów przewożących zaopatrzenie. Do przebazowania "Quada" na statyczną pozycję obronną często używano śmigłowca. Znany jest też przypadek, kiedy "Quady" ustawiono na barce do ostrzeliwania nieprzyjaciela znajdującego się na brzegach rzeki. "Quady" zwykle stanowiły dla komunistycznych partyzantów priorytetowy cel i żołnierze służący w jego pobliżu mówili o nich "mortar magnet" - że przyciągały nieprzyjacielski ostrzał moździerzowy jak magnes.
Przyczepa typu M55 wyposażona była w trzy podnośniki, na których się opierała, a następnie, po zdjęciu kół, była opuszczana na ziemię, w celu uzyskania dobrego podparcia. Do transportu przyczepa była podnoszona na podnośnikach, co umożliwiało ponowne założenie kół.
M55, starzejące się w szybkim tempie, wycofano z uzbrojenia Armii USA wkrótce po wycofaniu się amerykanów z Wietnamu.
Prezentowana diorama przedstawia przyczepę typu M55 rozstawioną do strzelania na starym francuskim bunkrze, jakich wiele w całym Wietnamie, w okolicach miejscowości Dong Ha. W pobliżu "Quada" jest jego załoga - szef załogi, strzelec i dwóch kanonierów/ładowniczych. W każdej chwili może się rozpocząć ostrzał nieprzyjaciela i wtedy "Quad" będzie musiał ekspresowo wejść do akcji i odpowiedzieć ogniem.
| Długość: | 2889 mm |
| Wysokość (do transportu): | 1607 mm |
| Wysokość (do strzelania): | 1429 mm |
| Szerokość (do transportu): | 2092 mm |
| Szerokość (do strzelania): | 1397 mm |
| Masa własna: | 1340 kg |
| Prześwit: | 178 mm |
| Uzbrojenie: | Cztery ciężkie karabiny maszynowe M2HB kalibru 12,7 mm, z mechanizmem spustowym uruchamianym elektrycznie |
| Szybkostrzelność: | 2200 pocisków na minutę |
| Kąt obrotu wokół osi pionowej: | 360 stopni |
| Kąt podniesienia luf: | -10 stopni do 90 stopni |
| Prędkość kątowa obrotu i/lub podniesienia luf: | 60 stopni na sekundę |
| Prędkość holowania na drodze: | 16 km/h |
| Prędkość holowania w terenie: | 8 km/h |
| Głębokość brodzenia: | 0,46 m |
| Załoga: | 4 osoby |
